Tegoroczny lipiec był dla prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Tomasza Chróstnego wyjątkowo gorący. W ubiegłym tygodniu poinformował on o wszczęciu postępowania przeciwko trzem spółkom z grupy kapitałowej HRE Investments. Oferując konsumentom inwestycje w postaci nabycia udziałów w spółkach realizujących projekty deweloperskie, miały one wprowadzać nabywców w błąd, eksponując przede wszystkim korzyści z inwestycji. Tydzień wcześniej postawił zarzuty pięciu bankom, które nie chciały zwrócić klientom pieniędzy wyprowadzonych przez oszustów w ramach transakcji nieautoryzowanych. Rozjuszył tym samym Związek Banków Polskich, którego zdaniem urzędowe komunikaty wprowadzają konsumentów w błąd. Chwilę wcześniej organ nadzorczy postawił zaś zarzuty spółce promującej inwestycje w produkty lewarowane (CFD) bez informowania o współpracy z brokerem. W komunikacie Chróstny powoływał się na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego (KNF) dotyczącą prezentowania kontraktów CFD.
Co te wszystkie działania mają wspólnego? Otóż dotyczą różnego rodzaju inwestycji albo podmiotów z rynku finansowego. To zakres, którym - mówiąc w dużym uproszczeniu - zwyczajowo zajmuje się KNF albo rzecznik finansowy (RF). I choć na pierwszy rzut oka wydaje się, że im więcej strażników majątku obywateli, tym lepiej, to zarazem niektórzy eksperci przypominają, że gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść.